Sorry dat ik voel
Vorige week maakte presentatrice Rachel Maddow haar excuses. Tijdens het lezen van een nieuwsbericht raakte zij geëmotioneerd. Kennelijk hoort dat niet. Een nieuwslezer hoort onbewogen verslag te doen. Ook al raakt het, vooral niets laten merken.
Rachel_Maddow_breaks_down_during_report_on__27tender_age_27_shelters
Je kunt zeggen: dat is de V.S. Maar ook in mijn praktijk kom ik regelmatig de vraag tegen: “als ik boos word, ben ik toch niet meer professioneel?” Kennelijk is het binnen heel wat organisaties ‘not done’ om emoties te tonen. Doe je dat wel, dan wordt je afgeserveerd als onprofessioneel. Helemaal als je een vrouw bent.
Mens of robot
Maar wat als we in ons werkzame leven niet mogen voelen? Wat zijn we dan? Precies, robots. Robots kunnen veel en gaan een groot deel van ons werk overnemen. Vooralsnog kunnen robots echter niet voelen. En precies dat is nodig om beslissingen te nemen in complexe situaties. En precies dat onderscheidt ons van robots. Mensen zijn voelende wezens! Plaats je voelende wezens in een omgeving waarin gevoel als ondergeschikt, irrationeel en onprofessioneel wordt gezien, dan is het geen wonder dat steeds meer professionals kampen met fysieke en psychische klachten (burn out, chronische vermoeidheid, rug-en nekklachten, slapeloosheid, stress en erger).
Als voelende wezens kunnen we onze emoties niet verdoezelen, ontkennen of wegstoppen. Hoe professioneel we dat ook met z’n allen vinden. Moeten we dan huilend, tierend en gillend door de kantoren razen? Nee. Gelukkig is er een middenweg.
Ga wanneer je moet
Die middenweg bestaat uit het erkennen van het feit dat we voelende wezens zijn. Ons lichaam krijgt signalen binnen, ons lichaam geeft ook signalen af. Niks mis mee. Vaak waarschuwen ze ons, behoeden ze ons, geven ze energie. Emoties hebben een functie, nl. ze vertellen ons iets. Door met name de gevoelens weg te stoppen die we als onwenselijk bestempelen (verdriet, angst en boosheid), horen we hun boodschap niet.
Mijn mentor Joe Weston zegt altijd: “emoties zijn als plassen en poepen. Wanneer je voelt dat je moet, ga je.” Waarom luisteren we wel naar onze blaas wanneer die vol zit, en niet naar ons gemoed wanneer die overloopt? In beide gevallen gaat het over zorgen voor jezelf. Wanneer je voelt dat je overloopt, trek je je terug en zorg je dat je je ontlast. Daarmee voorkom je dat je op een later moment uitbarst en de volle laag over een ander persoon uitstort. Mocht die ander wel aanleiding hebben gegeven voor je overlopende gemoed, dan is dat onderwerp van gesprek. Maar wel nadat je je hebt ontladen!
Voelen maakt menselijk
Het is geen schande om te laten zien dat je geraakt bent. Het voelt kwetsbaar en misschien wankel. Toch is het juist op het vlak van gevoelens dat we ons verbonden weten. Daar ligt onze gezamenlijke menselijkheid.
Terug naar Rachel Maddow. Ik ben blij dat zij haar gevoelens heeft laten zien. Het nieuws is soms niet te verteren. Er gebeuren afschuwelijke dingen. Onder het mom van ‘professionaliteit’ wordt soms mensonterend beleid en handelen gerechtvaardigd. Ik wens juist dat meer journalisten, politici, diplomaten, regeringsleiders, maar ook directeuren, managers en medewerkers, zich zouden laten raken.