Open Mic
Ik zing bij een gospelkoor. Elke maandagavond repeteren wij. We zijn een groep van zo’n 34 mensen van verschillend pluimage. Het samen zingen van zwarte gospel verbindt ons. En nog iets.
Eens in de zoveel tijd hebben we een Open Mic avond. Iedereen die dat wil mag een lied ten gehore brengen. Alleen, in duet of met een groepje. Zodra het thema van de Open Mic bekend is, gonst het in het koor. Fluisterend worden er suggesties gedaan, gelegenheidsformaties gesmeed en repetities afgesproken. Het heeft iets van surprises maken met Sinterklaas. De voorpret is groots.
En dan de avond zelf. Er wordt gerommeld met kleding. Stoelen en apparatuur worden klaargezet. De laatste wijzigingen aangepast. Dan staat daar de microfoon. Pontificaal voor de groep, tussen de boxen. De spanning stijgt, het wordt stil.
Draken verslaan
Tim, de organisator van de Open Mic, introduceert de avond op luchtige wijze. Eén voor één komen de acts. Sommigen treden uit de schaduw van hun stemsoort en staan plots alleen te zingen. Soms aarzelend, schuchter, soms overdonderend met een stem die nog nooit zo gehoord was. Ook de solisten, de dirigente en zelfs de toetsenist zingen een lied. Van hen dacht ik: ‘die zijn het gewend, die doen dit zo’. Niets blijkt minder waar.
Ieder die de microfoon ter hand neemt, heeft een draak te verslaan. Het overwinnen van de angst, het tot zwijgen brengen van de schreeuw in je: ‘waarom doe ik dit in hemelsnaam?’ Het doorstaan van knikkende knieën, droge mond, trillende handen en stem. Het huizenhoog opzien tegen een lied dat zo vaak niet lukte. En het toch doen. Diep adem halen, en God zegene de greep, in het diepe springen.
Ik was ontroerd door zoveel moed. Ik ben dus niet de enige die een draak te verslaan heeft en daar tegen op ziet. We hebben het allemaal.
Mijn draak ga ik op 17 april verslaan in Theater Vier in Nijmegen. Dan breng ik voor de 2e keer Close Encounters in het theater.